Αρχαία Ασίνη

Το Λιμάνι των Μυκηνών τα Αρχαία Χρόνια

Η ακρόπολη της αρχαίας πόλης της Ασίνης βρίσκεται στο ακρωτήρι στο τέλος της παραλίας του Τολού και στο Λιμανάκι στο Καστράκι.

Το Ψηλότερο σημείο σου μικρού ακρωτηρίου είναι 53 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας και έχει θέα το Τολό, την σύγχρονη Ασίνη και την Παραλία του Δρεπάνου, Πλάκα που σου κόβουν την ανάσα.

Η περιοχή κατοικήθηκε ήδη από την Πρωτοελλαδική Περίοδο, την 3η χιλιετία π.Χ. Σημαντικοί είναι οι οικισμοί που διαδέχθηκαν την πρωτοελλαδική εγκατάσταση των μεσοελλαδικών, μυκηναϊκών και γεωμετρικών χρόνων. Γύρω στο 700 π.Χ., η Ασίνη δέχτηκε την επίθεση του γειτονικού Άργους, γεγονός που οδήγησε τους κατοίκους της σε φυγή και στην εγκατάστασή τους στην περιοχή της σημερινής Κορώνης. Έκτοτε, η Ασίνη περιήλθε σε παρακμή και θα ακμάσει ξανά από το τέλος 4ου αιώνα π.Χ. Εκείνη την εποχή θα κτιστούν τα εντυπωσιακά τείχη που περιβάλλουν το λόφο, έργο κατά πολλούς του Δημητρίου Πολιορκητή. Τα πλεονεκτήματα της θέσης, η φυσική αμυντική της θωράκιση, η γειτνίαση με τη θάλασσα και η προστασία από τους ανέμους, θα είναι κίνητρο για εγκατάσταση στο λόφο και κατά τους μεταχριστιανικούς αιώνες. Τα τείχη της πόλης θα ενισχύονται και θα επιδιορθώνονται, κάθε φορά που οι προσωρινοί κάτοικοι του λόφου-επίδοξοι διεκδικητές του Αιγαίου- το έκριναν αναγκαίο. Πρόσφατο παράδειγμα η εγκατάσταση στο λόφο των Ιταλικών στρατευμάτων κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στα χρόνια της ιταλικής κατοχής θα κατασκευαστούν ισχυρά οχυρωματικά έργα, γεγονός που θα προκαλέσει την καταστροφή των αρχαίων καταλοίπων, που Σουηδοί αρχαιολόγοι είχαν αποκαλύψει τη δεκαετία του 1920.

Μπαίνοντας κανείς στον αρχαιολογικό χώρο από την κύρια πύλη των τειχών, έχει τη δυνατότητα να ανατρέξει στη μακραίωνη ιστορία της περιοχής, από το απώτατο παρελθόν έως τα νεώτερα χρόνια. Αν και τμήμα των αρχιτεκτονικών καταλοίπων δε διατηρείται πλέον εξαιτίας της δραστηριότητας των Ιταλών και της φθοροποιού δράσης του χρόνου, ο επισκέπτης θα διακρίνει κτήρια και κατασκευές, τα οποία χρονολογούνται από τη μεσοελλαδική περίοδο έως την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όπως η μεσοελλαδική «Οικία Β», το ρωμαϊκό λουτρό, η υπόγεια τρίχωρη δεξαμενή, τα πιεστήρια, τα πηγάδια, οι πύργοι της ελληνιστικής οχύρωσης, τα ιταλικά πολυβολεία και παρατηρητήρια.